Résonances

In So nah, so fern (Zo dichtbij, zo veraf) is de herinnering aan componist Luc Brewaeys – aan wie dit stuk van Philippe Hurel is opgedragen – onbewust alomtegenwoordig, als het geritsel van bladeren, geïnspireerd door een onzichtbare wind.

Net als Virginia Woolfs beschrijving van het geluid van de ‘Big Ben’ in haar boek ‘Mrs. Dalloway’ – ‘De loden cirkels opgelost in de lucht’ – benadert Clara Iannotta in D’après op analoge wijze de nagalm van bengelende klokken, wanneer die versmelt met de omgeving.

Wie weet wat de eindeloze rimpelingen op het serene oppervlak van kalm water onthullen? Het tweeluik El agua y la muerte van Filip Rathé duikt in de donkere diepten van de gedichten van Federico García Lorca, vol reminiscenties aan de Arabisch-Andalusische cultuur.